YENİ BİTEN İKİ KİTAP

Düşman onlardan çok daha üstün, ertesi sabah saldırıya geçecekti.Halkın çoğunluğu, yenileceklerini bildiği halde, şehirde kalmayı seçti. 
O akşam, her yaştan kadınlı erkekli bir grup, Kıpti dedikleri Yunanlıyı dinlemek için meydanda toplandı. 
Kıpti, hiçbir dine mensup değildi; sadece bütün duyduklarını, yarına aktarabilmek için aklında tutmuştu. 
Kıpti, yalnızca içinde bulunduğu âna ve Moira denen varlığa inanırdı. 
Yarından itibaren şu anda ahenk olarak gördüğümüz şey ahenksizliğe dönüşecek. Mutluluğun yerini matem alacak," dedi Kıpti.
"Şehrimizi talan edebilirler, ama burada öğrendiklerimizi silemezler. İşte bu yüzden ilmimizin surlarımız, evlerimiz ve sokaklarımızla aynı kaderi paylaşmasına izin veremeyiz… Peki ilim derken neyi kastediyorum?
İlimle, gündelik yaşamın karşımıza çıkardığı zorlukların üstesinden gelerek hayatta kalmamızı sağlayan şeyi kastediyorum.
Yarın bize neler olacağını kimse bilemez... Çünkü her günün iyisi ve kötüsü aynı gün içinde olup biter. Öyleyse dışarıdaki askerleri ve içinizdeki korkuyu unutun...
Bizler şimdi, gündelik yaşamımızdan, yüzleşmek zorunda kaldığımız güçlüklerden bahsedeceğiz," dedi Kıpti.
Ve sevgiyi, kaybı, yenilgiyi, yalnızlığı sordular ona. Korkuyu, sadakati, cinselliği, geleceği ve kaderi; ona kendilerini nasıl bulacaklarını sordular. Hayatın içinden gelen, cevapları binyıllar boyu değişmeden kalan soruları sordular ona. 
Düşmanları beklerken, halk bir meydanda toplandı ve sordu. 
Ve Kıpti, onlara cevap verdi.

Bir çırpıda bitiveren, yer yer insanı düşündüren, en çok da okurken yormadan, huzur ile dinlendiren bir kitap. Bu tarz kitapları seviyor iseniz banakalırsa okuyun derim. Yazarın daha önce "Simyacı"(Hiristiyanların haç yolculuğunu anlatan) isimli kitabını beğenerek okumuş ve keyif almıştım. Akrada Bulunan Elyazması da güzel ama; Simyacı'dan sonra bitirdiğimde sanki bir şeyler biraz eksik ....dedirten bir kitap. 

"Kırılganlığımız güce, kader bilgeliğe, trajediler aşka, zifiri karanlık içsel aydınlığa dönüşebilir. Öyle bir an oldu ki, ikimizin minik taşları düzgün biçimde yan yana düştüler. Ben bir adım atıyordum, sen de aynı uzunlukta bir adım atıyordun. Ben seni bekliyordum, sen bana yetişiyordun, ben sana ulaşıyordum, sen beni bekliyordun. Sonsuza kadar böyle gideceğimizi sanıyorduk. Oysa ben şimdi ormanda yürüyorum ve ayak izlerimden başka iz yok. Kimse yürümüyor yanımda, kimse izlemiyor beni, ya da önümden gitmiyor... Matteo ve Nora... biri ateştir diğeri su, biri akıldır diğeri yürek, biri sürekli harekettir diğeriyse durgunluk ve huzur; biri düşüncedir diğeri sezgi, biri zamandır diğeriyse sonsuzluk... Ancak bir gün bu mükemmel uyum dünyanın trajik yasaları karşısında dağılır gider... Matteo bir anda içinde dipsiz bir boşlukla tek başına kalır. Ama yollar onu asla bırakmaz ve hiçbir şekilde tahmin edemeyeceği bir geleceğe taşır. Zamanla doğa yasalarının gizemini keşfeden Matteo, insanların kendilerini bulmak, hayatı tanımak için ziyaret ettiği bir tür keşiş olup çıkar. Hayatın ve aşkın gizeminin, Noranın ardında bıraktığı bu büyük soru işaretinde yattığını, Matteo bir gün anlayacaktır... Sonsuza Kadar kimi zaman yok eden, kimi zaman da arındıran içimizdeki ateşi anlatıyor... " 

Daha önce okuduğum "Yüreğinin Götürdüğü Yere Git" ve "Yüreğimin Sesini Dinle" den sonra, yine beğenerek, yine bir çırpıda okuduğum, okurken dinlendiren, biraz merak, biraz hüzün, eşini ve kızını kaybeden birinin kendi ağzından yazdığı olaylar ile, ayakta va hayatta var olma çabasının hiç abartmadan, sıkmadan anlatılmış hikayesi. Banakalırsa okuyun derim... İnsanı dinlendiren bir kitap.